Recensie van een roman

door Marc J.M. Petit

’Je helpt mij het meest, als je mijn besluit respecteert’, zie Elsie ooit tegen haar beste vriend Harm. Zij had het besluit genomen om op een door haar gewenst moment uit het leven te stappen.

In de roman ‘Slotakte’ wordt de lezer meegenomen in de geschiedenis van de dood van de hoofdpersoon Elsie de Vries. Zij heeft een bijzonder leven achter de rug. Een leven dat in het laatste stukje ervan opnieuw wordt doorleefd. Het dient zich aan als een archeologische vondst. Elk stukje dat wordt blootgelegd, onthult iets over het geheel. Verfijnd beschreven momenten in het nu zijn de eindjes van de vele levenslijnen die samenkomen. Elsie voelt dat al haar levenslijnen voltooid zijn. Er dienen zich ook geen nieuwe meer aan. De slotakte kan zich voltrokken./voltrekken

De auteur Gertrude Klinkhamer heeft een ragfijne pen. De woorden die zij kiest, dagen de lezer uit ieder beeld zelf te completeren. Dit zonder vraagtekens achter te laten. Na een paar hoofdstukken is het alsof je Elsie al heel lang kent. De broosheid van haar ouderdom voel je in je vezels. De scherpte van haar geest is verleidelijk. Graag zou je als een goede vriend bij haar te gast zijn, samen van een mooie whisky genieten en een onderzoekend gesprek te voeren.

Deze roman neemt je mee op de reis naar een voltooid leven. Het laat je de schoonheid ervan ervaren. Je voelt de rust die over Elsie neerdaalt als zij beseft dat haar leven compleet is. Het was mooi, er hoeft niets meer, ik mag gaan. Een gelukkig leven verdient een gelukkig sterven.

Voor velen zal het leven nooit voltooid zijn. Zij vragen hulp om het te verlengen. Voor anderen komt er een moment dat het leven voltooid is. Zij vragen hulp om het te mogen beëindigen. Beiden verdienen respect. Met deze roman draagt Gertrude Klinkhamer haar steentje bij aan het respect voor een voltooid leden.